We gaan het donker in, naar het land van de draken toe… we kunnen niet anders dan mee gaan met de stroom van de seizoenen, het cyclische van de natuur…
Maar we hebben wel een keuze!
Hoe doen we dat?
Komen we in actie vanuit passie of pijn?
Vandaag staat de volle maan in Ram. De scheiding is haar thema. Hij brengt ons vol in het donkere stuk van de herfst.
Ram houdt van actie, alleen, niet te veel gedoe. Hij gaat, denkt later wel na… maar liever helemaal niet. Doen, vuur! Reageert hij vanuit zijn hart, dan gaat de beweging omhoog en naar buiten. Reageert hij vanuit zijn wonden en pijn, dan dalen we af en worden we uitgenodigd naar binnen te gaan… het labyrint van het onbewuste in.
Met de zon in Weegschaal die ons naar harmonie doet streven is dit toch een gouden duo die ons naar het pad van heelheid en balans brengt. Op de langere termijn… Dat wat ons raakt mag gezien worden en bevraagd worden… Wat is balans? Of is balans überhaupt een illusie?
Wat dacht je van ons ego die snelle inzichten opdoet en dat met de wereld wil delen? Heerlijk voelt dat… al die openbaringen en downloads die ons een nieuw perspectief gunnen… is dat bewustzijnsvorming? Is dat egotripperij? Of de levenservaringen die we hebben opgedaan in een langer tijdsbestek en zorgvuldig hebben getest en verinnerlijkt, draait het daar dan om? Wie heeft daar nog tijd voor tegenwoordig? Het leven verinnerlijken?
Dan hebben we nog de hunkeringen van van onze hart en ziel die ons een meer spiritueel en verbindend doel doen nastreven? Maar soms niet echt praktisch en haalbaar… ?
Waar ga je voor in het leven? Waar kom je voor in actie en wat is waar? Wat is waardevol?
Voor een ander? Voor jou?
Allemaal vragen waar ik de laatste dagen enorm mee aan het stoeien was. Van een afstandje… of vol in het drama in discussie met mijn man. Terwijl we onze grenzen afbakenden regende het buiten pijpestelen.
Het is herfst. We gaan het donker in… we kunnen niet anders…maar hoe doen we dat?
Wat is voor ons waardevol? En voor mij los van hem. Ingewikkeld vind ik dit ook. Ik hou van ons samen en niet van samen maar alleen.
Ik adem in, pauze… adem uit… pauze… luister naar de zon in Weegschaal.. die herinnert me hoe dit moet. Zij maakt ruimte voor het gesprek van het hart.
De tranen vloeien. Ik geeft het woorden, soms spreek ik ze uit, soms schrijf ik ze op, soms brei ik ze in mijn breiwerk… ik voel de pijn, voel de woede, voel het verdriet, laat het stromen… er stroomt veel en ik wordt er rustig van…. als het op is… voel ik balans… voel ik me heel en weet ik… ja , ik durf het donker in samen en ook alleen.
Liefs,
Toetsie Daisy Beth