‘The wound is the place where the light enters!’ Jalal ad-Din Rumi
Op donderdag 17 oktober om 13:26u is ze weer vol, de maan. Dit keer in het teken Ram die ons de moed en inspiratie geeft om onze uitdagingen in het leven aan te gaan. Waar we in de lente met de nieuwe maan in ram het zaadje zaaiden van deze yin-cyclus komt deze nu tot bloei. Met dit keer extra aandacht voor het thema ‘the wounded healer’ ofwel Chiron (een planetoïde vernoemd naar de centaur uit de Griekse mythe). Omdat o.a. de maan en de zon nu een krachtige verbinding met hem maken.
Nu is de oogst van deze yin-krachten, tijdens deze krachtige tweede lente. Deze vrouwelijke krachten die nu tot bloei komen gaan over transformatie, over bevrijding. Over het bewustzijn dat groeit en evolueert en over het afsterven van de uiterlijke vorm die we ontgroeid zijn.
Zo las ik met mijn oudste zoon het boek ‘De Veer van de Vuurvogel’. Wat gaat over de innerlijke vonk die op het moment dat ‘het tijd is’, door middel van ‘een zekere inwijding’ ontspringt wat leidt tot enorme creatiekracht en wederopstand om de uitdagingen van het leven aan te gaan. De inwijding is er in alle vormen en alle intensiteiten. Maar het ritme van de cyclus is voor allen gelijk. Eerst is er de val, dan het dwalen in het labyrint, het bereiken van de grond, het wachten daar beneden…en accepteren… het vergeven en vinden van vrede met wat is… Niemand weet van te voren hoe lang dit proces in beslag neemt. Maar na een bepaalde tijd is daar de wederopstanding, de klim naar boven en uiteindelijk de bevrijding. De weg is dóór het donker naar het licht.
Het beertje in het boek dwaalde eerst ook door zijn innerlijke wereld, met zijn ‘geheim’. Hij wist niet wie hij was, hij kende zijn naam niet. Tijdens een visioen ontmoette hij de vuurvogel die hem zijn innerlijke kracht schonk, in de vorm van de veer. Het symbool voor de emotionele en innerlijke drijfVEER die de vonk van verlangen voor de transformatie doet ontspringen.
Het is deze vonk die ieder jaar weer tijdens deze volle maan in Ram ontspringt, die ons de moed geeft om de afdaling in te zetten, door de poorten van de onderwereld te gaan op zoek naar de verloren stukken van onszelf. Soms is de reis klein, kort, licht en stromend, soms lang, diep, zwaar en intens. Maar ze is er. Jaar in, jaar uit. Het is het pad van de heldin. De heldin die de verdwaalde held redt.
De oogst van deze volle maan:
Wat is jouw vonk van verlangen? Jouw, drijfVEER voor het bewandelen van de moeilijkere en donkerdere paden van het bestaan? Waarvoor ben jij bereid om tot de bodem van de put te gaan? Wat ben je bereid te offeren, om je ZELF, jouw stralend licht, te vinden?
Zo was er ook mijn inwijding, die 7 jaar geleden van start ging. Ik hoor het mezelf nog zeggen tegen een vriendin. Ik ben bereid om te sterven, helemaal te transformeren… alle lagen te doorleven.. ze zeggen dat dit 7 jaar in beslag neemt… Dat was toen, na de bevalling van mijn oudste zoon. Daar startte mijn reis naar en door de onderwereld, daar ontving ik mijn eerste inwijdingen in de vrouwelijke wijsheid en ging ik bewust op zoek naar de puzzelstukken van mijn innerlijke godin. Naar mijn identiteit, naar mijn naam.
Daar in het donker ont-dekte ik mijn geheim. Mijn grootste drijfVEER voor het bestaan is een zekere woede, een boosheid en on-vrede die mij de KRACHT en het VERLANGEN geeft om steeds weer op te staan, om het leven anders te willen doen. Anders dan anderen, vooral dan mijn ouders en andere opvoeders maar ook anders dan vrienden en vijanden. Maar hoe uit ik mijn woede, hoe uit ik mijn onvrede in deze wereld zoals die is? Daar was in mijn kindertijd geen ruimte voor en om mij heen zag ik vooral hoe destructief woede was, leerde ik hoe ik me het beste kon aanpassen. Of hoe anderen zich uit wanhoop en machteloosheid liever verdoofden. Bang voor de woede die in hen leeft, bang van de destructieve kracht ervan. Het familie- en transgenerationeel trauma dat hierachter zit is groot. Hoe leidt je dit in juiste en helende banen?
Maar die put moest uitgebaggerd worden, dat was mijn besluit. Anders had ik letterijk geen rust, ik kon niet anders dan het in de ogen aankijken en wat vond ik op de bodem van mijn put? Mijn woede, waar ik zo bang voor was, is terecht. Zo ontzettend terecht. En het was zo ontzettend destructief OMDAT ik het niet kwijt kon, OMDAT ik niet wist wat ik ermee moest.
Toen de lagen afstierven ont-dekte ik zo’n gekwetst, verwaarloosd, ongezien en gekweld kindje. Bergen en dalen tranen en verdriet. De woede en het verdriet die naast een uitlaatklep ook een rivier zoeken om in te mogen stromen, een bedding van erkenning, zachtheid en liefde nodig hebben.
Dit ont-dekken was een hele reis, dit uiten en verwerken is weer een ander verhaal, één die nog gaande is en die zichzelf schrijft terwijl ik de wereld weer in DANS!
Kom je dansen met het thema woede sister? Deze tijd van het jaar leent zich daar zo goed voor. Maar ook de zachtheid van het hart, het vergeven van onszelf en anderen zullen we aandacht geven. Opdat de woede die we uiten niet destructief wordt naar onszelf of anderen, maar dat dit een helende reis wordt op weg naar meer kracht, energie, ruimte, vrijheid en liefdevolle verbinding met jezelf en anderen.
Liefs,
Toetsie